Standard 802.11
802.11 to grupa standardów IEEE
dotyczących sieci bezprzewodowych sporządzonych przez grupę 11 z IEEE 802.
Czasami określenia 802.11 używa się też w stosunku do
pierwszego standardu z tej rodziny. Standardy 801.11 stanowią
podstawę certyfikatów WiFi.
Rodzina 802.11 obejmuje tak
naprawdę trzy zupełnie niezależnie protokoły skupiające się na kodowaniu (a, b,
g). Obecnie za bezpieczeństwo odpowiadają oddzielne standardy jak np. 802.11i. Pozostałe standardy jak c-f,
h-j oraz n to rozszerzenia usług czy poprawki w
innych standardów z rodziny. Pierwszym powszechnie zaakceptowanym standardem
był 802.11b, potem weszły 802.11a
oraz 802.11g. Dostępnie w Polsce sieci WiFi wykorzystują standard 802.11b.
Zakres częstotliwości fal radiowych wykorzystywany w 802.11 nie podlega koncesjonowaniu i dlatego można bez żadnych zezwoleń instalować sieci tego typu. Jednak w paśmie tym występują znaczne zakłócenia np. pochodzące od kuchenek mikrofalowych.
Najważniejsze standardy 802.11
802.11 – oryginalny
Pierwszym standardem sieci radiowej był IEEE 802.11 opublikowany w 1997 roku. Dziś dla odróżnienia od rodziny
oznacza się go jako 802.1y. Standard ten określał dwie
prędkości transmisji – 1 oraz 2 Mb/s. Medium miało być promieniowanie
podczerwone oraz wykorzystywany w przemyśle i medycynie zakres częstotliwości
2,4 GHz. Podczerwień się nie przyjęła ze względu na
konkurencję standardu IrDA. Dalsze prace na WiFi szybko doprowadziły do powstania standardu 802.11b.
802.11b
Standard 802.11b ma zasięg
Odpowiednie anteny ze wzmacniaczami mogą zwykle osiągać
zasięg do
Niektórzy producenci wprowadzili własne produkty dające
prędkość 22, 33 oraz 44 Mb/s oparte na standardzie. Swoją modyfikację nazwali
802.11b+, ale nigdy nie stała się ona standardem
uznanym przez IEEE. Często też powoduje problemy w nawiązaniu połączeń z innymi
urządzeniami które nie obsługują tego rozszerzenia.
802.11a
Dopiero w roku 1999 ostatecznie ustalono specyfikację 802.11a. Do produkcji urządzenia zgodne ze standardem weszły w
roku 2001. 802.11a wykorzystuje częstotliwość 5 GHz. Jego podstawowa prędkość to 54 Mb/s, ale w praktyce
działa najlepiej w granicach 20 Mb/s. Mniejsze dopuszczalne prędkości to 48, 36,
34, 18, 12, 9 oraz 6 Mb/s. 802.11a obejmuje 12 niezachodzących
kanałów, 8 przeznaczonych do pracy w budynkach oraz 4 przeznaczone do pracy
między dwoma punktami (ang. point to point). Istniały pewne próby uregulowania
tego zakresu częstotliwości przez niektóre kraje, ale dziś większość państw
pozwala na niekoncesjonowane wykorzystanie pasma dla
802.11a.
Standard 802.11a nie doczekał się
jak dotąd tak masowego wykorzystania jak 802.11b.
Wynika to z problemów z zasięgiem oraz większego poboru mocy. Z drugiej strony
wiele obecnie dostępnych na rynku urządzeń może pracować w oparciu o oba
standardy. Niektóre karty pozwalają nawet na pracę w dwóch systemach
równolegle.
802.11g
W czerwcu 2003 roku ostatecznie uznano standard 802.11g. Pracuje on podobnie jak 802.11b
na częstotliwości 2,4 GHz, ale pozwala na transfer z
prędkością 54 Mb/s. Standard 802.11g jest całkowicie
zgodny w dół ze standardem 802.11b. Jednak
wykorzystanie starszych urządzeń powoduje w praktyce redukcję prędkości do 11
Mb/s.
Już przed wprowadzeniem standardu wiele firm rozpoczęło
wdrażanie go w swoich produktach. W lecie 2003 roku pojawiła się całą gama kart
i access pointów dwu
kanałowych oraz zgodnych z wszystkimi 3 standardami WiFi czyli 802.11b, a i g.
Wielu producentów wprowadziło w swoich urządzeniach opcję Super G pozwalającą na łączenie pasma kilku kanałów w jedno.
Dzięki wykorzystaniu Super G udało się osiągnąć
prędkość 108 Mb/s. Dodatkowo poprawiono algorytmy zarządzania ruchem pakietów
radiowych, co poprawiło sprawność protokołu. Niestety nie wszystkie urządzenia
sieciowe pozwalają na pełne wykorzystanie tych możliwości
802.11n
W styczniu 2004 IEEE ogłosiło rozpoczęcie prac nad nowym standardem 802.11n. Ma on obejmować rozległe sieci bezprzewodowe. Prędkości rzędu 100 Mb/s albo nawet 250 Mb/s mają stać się w pełni dostępne. Do tego celu zostanie prawdopodobnie wykorzystana technologia MIMO (Multiple Input, Multiple Output) wykorzystująca wiele fizycznych kanałów transmisyjnych do stworzenia jednego połączenia. Zapowiedziano też zwiększenie zasięgu. Prace standaryzacyjne powinny się zakończyć w przed końcem roku 2005.
Mniej istotne standardy 802.11
Prace IEEE
doprowadziły do powstania kilku mniej istotnych modyfikacji
najpowszechniejszych standardów 802.11:
Certyfikaty
Organizacja IEEE zajmuje się tylko ustalaniem standardów. Rozwój bezprzewodowych sieci komputerowych spowodował powstanie potrzeby testowania poszczególnych urządzeń na zdolność współpracy między sobą. W odpowiedzi na ten problem stworzono logo WiFi. Obecnie WiFi obejmuje wszystkie standardy 802.11 oraz zasady dotyczące bezpieczeństwa (np.WPA2). Produkty z logiem WiFi mają również obowiązek wyraźnego podawania częstotliwości, na której pracują.